Stoppen als advocaat. Inmiddels werk ik al bijna drie jaar niet meer in de advocatuur. In december 2017 zegde ik mijn baan op. In januari 2018 was ik vrij (zo voelde dat echt). In deze blog neem ik je mee in mijn korte loopbaan als advocaat. Ook vertel ik je waarom ik stopte met de advocatuur. Ik sluit af met hoe ik nu op die grote beslissing terugkijk.
Waarom ik in de eerste plaats rechten ging studeren
Om advocaat te worden heb je eerst een studie te volgen. Ik rondde de bachelor European Law School af. Daarop aansluitend deed ik de master Ondernemingsrecht.
Waarom ik rechten ging studeren? Leuke vraag. 😉 Ik had als scholier een dag meegelopen met een vriendin van mijn moeder die advocaat was (in het strafrecht). De dag was spannend en leuk. De advocatuur leek me wel wat.
In die tijd zat ik op het gymnasium. In de zesde klas mocht ik van mijn ouders een studiekeuze test maken. Uit die test kwam als belangstellingsprofiel: Ondernemend – Artistiek – Sociaal. Sophie is communicatief ingesteld, beschikt over leidinggevende kwaliteiten, is dienstverlenend en mentaal creatief. Sophie neemt snel de touwtjes in handen en zal een functie ambiëren waarin zij haar stempel kan drukken.
Als ik dit nu lees, denk ik: waarom rechten? Maar de studie zat al in mijn hoofd. Ik heb het advies van de test niet opgevolgd (waar meer praktische, creatieve en leidinggevende studies werden aangeraden). Theorie was: ik doe gymnasium en het zou zonde zijn om mijn hersenen niet optimaal te benutten.
Mijn tijd als rechten student
Ik studeerde in Groningen en had een actief studentenleven. In die tijd woonde ik met acht vriendinnen en had ik de tijd van mijn leven. De studie moest ook gebeuren, dus zodra de tentamenweek aanbrak deed ik mijn best. Ik studeerde als volgt: drie a twee weken voor een tentamen knallen, het tentamen maken, en terug naar het studentenleven.
Ik was niet erg bezig met mijn studie. De dingen er omheen vond ik veel interessanter. Als iemand vroeg wat ik van rechten vond, was mijn antwoord: “Ik vind het prima, maar zou het niemand aanraden.” Volgens mij is die zin een mooie samenvatting van mijn tijd als rechten student. 😉
Stages lopen in de advocatuur
Na een aantal jaar in het studentenleven besefte ik dat ik aan mijn toekomst moest gaan bouwen. Ik zou stages moeten lopen en mijn CV moeten vullen met rechten-gerelateerde dingen. Dat deed ik dus ook braaf. Ik verhuisde naar Amsterdam en liep stages op grote zuid-as advocatenkantoren. Ook mocht ik mee op business courses en reisde ik – op kosten van een advocatenkantoor – bijvoorbeeld naar New York.
Hoe leuk en fancy dat allemaal ook klinkt, mij deed het niet zo veel. Ik wist: dit leven past niet bij mij. Want hoe leuk alle reisjes, etentjes en hotels ook zijn, daar staat wat tegenover (wat overigens ook niet meer dan normaal is). Wat daar tegenover staat is: keihard werken. Je uren halen. Je tijd en energie geven aan het advocatenkantoor. Helemaal prima natuurlijk, als je passie in het recht ligt. Of als je gewoonweg bereid bent om dat te doen. Ik voelde: dit is niet voor mij.
Solliciteren als advocaat
Na mijn stages op grote kantoren wist ik: daar ga ik dus niet solliciteren. Maar wat wilde ik dan wel? Ik wist niet goed waarom ik de stages niet als heel positief had ervaren. Lag het aan de inhoud of lag het aan de kantoren?
Ik besloot dat het aan de kantoren lag. Bovendien had ik al die jaren in het recht geïnvesteerd. Ik had nog nooit verder gekeken naar andere banen of stages gelopen bij kantoren die niets te doen hadden met het recht. Ik had geen idee wat ik moest gaan doen als het niet iets met rechten te maken zou hebben. Dat het aan de kantoren zou liggen, was de meest simpele uitleg.
Bovendien – dacht ik – is een loopbaan als advocaat áltijd een goede keuze. Als ik nou zou beginnen als advocaat, zou ik daarna elke baan kunnen krijgen die er is. En zo besloot ik: ik word advocaat en ik ga solliciteren bij kleinere advocatenkantoren.
Werken als advocaat
Het solliciteren duurde niet lang. Ik kwam terecht bij een kleiner kantoor dat gespecialiseerd was in arbeidsrecht. Al snel merkte ik: shit, ik heb precies hetzelfde gevoel als het gevoel wat ik bij mijn stages ervaarde.
Ik voelde me opgesloten in het kantoor. De leuke etentjes en koffie pauzes die ik in mijn stage als de hoogtepunten van mijn stage ervaarde, waren er niet. Ook kon ik me niet meer verschuilen achter het zijn van stagiaire. Ik moest gewoon werken. Oh ja, en studeren. Want in de eerste drie jaar van het zijn van advocaat volg je een opleiding.
Het werken en studeren gingen me niet goed af. Ik voelde de motivatie niet. Althans: het was een innerlijke strijd. In de kern voelde ik geen motivatie, maar ik wílde dat ik me wel gemotiveerd voelde. Hierdoor liep ik voor mijn gevoel steeds met een masker op. Ik was op een plek waar ik eigenlijk niet wilde zijn, maar ik wílde zo graag dat ik het wél wilde. Ik wilde toch advocaat worden? Waarom voelde ik het dan niet?
Ik besloot: stoppen is geen optie. Ik ga die opleiding afmaken. Drie jaar ga ik knallen. Daarna mag ik stoppen.
Stress en klachten tijdens de advocatuur
Na twee maanden werken, viel ik flauw op kantoor. Het was tijdens een interne bespreking waar ik alleen maar hoefde te luisteren. Ik voelde me steeds warmer en gestrester voelen, bij het aanhoren van alle informatie die ik tot mij moest nemen. En toen werd het zwart. Ik gaf niet-eten de schuld. Maar net voor de bespreking had ik nog gegeten.
De dag na het flauwvallen werd ik geïnaugureerd als advocaat. Alle beginnelingen komen dan in toga bij elkaar in de rechtbank. Ik heb het de hele inauguratie alleen maar warm en doodsbenauwd gehad. Ik was bang dat ik weer zou gaan flauwvallen. Zoals je ziet doet de foto anders voorkomen (zie hieronder). Het was constant de strijd: ik wil weg, ik hoor hier niet vs. gewoon even doorzetten, komt goed, dit wil je.
Ik heb iets langer dan een jaar gewerkt als advocaat. Ik herinner me vooral stress als ik er aan terug denk. Dat lag niet per se aan de baan zelf, maar aan het feit dat ik iets aan het doen was dat niet bij me paste.
Vakantie met vriendinnen: een doorbraak in mijn hoofd 😉
Wat voor mij echt een hele fijne break was, was een vakantie met vriendinnen. Ik werkte toen acht maanden. Tijdens die vakantie voelde ik me gelukkig, geliefd en mezelf. Zo had ik me lang niet meer gevoeld.
Ik lag op een strand en besloot: als ik wil, mag ik stoppen. Wauw! Dit was zo’n opluchting. Waarom had ik mezelf zo’n strenge regel opgelegd? Waarom zou ik niet mogen stoppen? Het is toch mijn leven? Ik leef voor niemand, behalve voor mijzelf. Ik werk voor niemand anders in de advocatuur, dan voor mijzelf.
Mijn gedachtenkronkels over stoppen als advocaat
En toen was het Kerstmis. Ik werkte inmiddels een jaar als advocaat. Ik vierde vakantie met mijn familie in Spanje. Het was zo fijn om er weer even uit te zijn. Op de achtergrond speelde wel steeds het vraagstuk: ga ik door, of niet?
Er waren zo veel gedachten en onrust. Welke vraag – aan mijzelf – me ontzettend heeft geholpen, is deze: “Waarom – in godsnaam – zou ik mezelf nog twee jaar lang moeten pushen en me verschrikkelijk voelen, om dáárna een leuk leven en een leuke baan te kunnen hebben?“
Oke, die kwam binnen. Ik voelde ook eigenlijk aan álles dat ik wilde stoppen. Mijn leven was toch NU al begonnen? Waarom gunde ik mezelf niet NU al een mooi leven? De knoop was dus doorgehakt. Ik wilde stoppen. Ik wilde nu een mooi leven, niet later.
Angsten over stoppen als advocaat
Maar ik zat nog met wat angsten. Wat nou als ik later spijt zou krijgen? Dat ik over 10 jaar niets liever zou willen dan advocaat zijn, maar dat ik mijn carrière dan zou hebben weggegooid? Dat zou verschrikkelijk zijn. Of wat als ik überhaupt niet eens een andere baan zou kunnen vinden?
Allemaal angsten over dingen die in de toekomst zouden kunnen gebeuren. En ik zei (in gedachten 😉 ) tegen mijn oudere ik, die wellicht ooit met deze situatie zou moeten dealen: op dit moment wil ik stoppen als advocaat. Ik leef nu, en ik wil nu stoppen. Op dit moment past de advocatuur niet bij me. Hopelijk begrijp je het.
En daarmee was de kous af. Echt, uiteindelijk was het zo helder en makkelijk. Eindelijk had ik het aangedurfd om een eerlijke dialoog met mezelf aan te gaan. En het antwoord luchtte zo op.
Mijn baan als advocaat opzeggen
De dag na de kerstvakantie zegde ik mijn baan op. Ik vond dat wel lastig en was emotioneel. Maar het was vooral opluchting. Volgens mij maakte ik de maand januari nog af. Daarna was ik vrij. Ik voelde me opgelucht, maar de stress van het afgelopen jaar voelde ik nog wel in mijn lichaam. Ik heb een maand vrij genomen en ging wel even zien hoe en wat.
Spijt van mijn keuze om te stoppen als advocaat?
Een maand na mijn vrije maand is mijn bedrijf Boommade al ontstaan. Bizar hoe veel ruimte er vrij komt als je jezelf dat gunt. Maar zelfs al was Boommade niet ontstaan, had ik geen spijt gehad van mijn keuze. Echt. Dan was er wel wat anders op mijn pad gekomen.
Als je mijn verhaal hebt gelezen en je voelt dat je wilt stoppen als advocaat/met je baan: doe het. Gun jezelf een leven en baan die bij je passen. Hoe eng het ook is: neem even vrij en ga de dialoog aan met jezelf (eventueel met behulp van een coach). Je zult jezelf achteraf echt heel dankbaar zijn!
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal over stoppen als advocaat
Dank je wel voor het lezen van deze veel te lange blog! Wil je reageren? Stuur me (Sophie) een e-mail of een berichtje op Instagram.
Ik kreeg naar aanleiding van deze blog nog de vraag of ik tips heb voor mensen die willen beginnen met ondernemen, maar dat nog te spannend vinden. Dat heb ik zeker. Daarvoor verwijs ik je door naar mijn andere website: www.sophiedeckers.nl